Ποιήματα της Ελένης Γωγή

Άνοιξη

Άνοιξη που κοιμόσουνα

στου χειμώνα την αγκάλη

ο Μάρτης γλυκά σε ξύπνησε

να ‘ρθής κοντά μας πάλι.

Κρίνα και τριαντάφυλλα

στολίζουν τα μαλλιά σου

της γης τ ’αγριολούλουδα

έχεις στο φόρεμά σου

Ξυπνούν όλα τα πλάσματα

απ’ τη χειμέρια νάρκη

κι’ από τα ζουζουνίσματα

ηχούν βουνά και δάση.

Η φύση αρωματίζεται

από τ’ αρώματά σου

κι ο κόσμος όλος χαίρεται

στο συναπάντημά σου.

Ήρθες και τι να πρωτοπώ

τι να σου τραγουδήσω

τα είπαν όλα τα πουλιά

που έρχονται ξωπίσω.

Τ΄ Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι

στην αυλή μου μέσα λάμπει

και τ’ αστέρια αυτό το βράδυ

όλα κάνανε στην άκρη

Και είναι τόσο όμορφο

το νου μου συνεπαίρνει

ολόγιομο κι ολόφωτο

στον ουρανό διαβαίνει.

Στ’ αποψινό του πέρασμα

αργά αργά βαδίζει

του κόσμου όλα τα βλέμματα

το φως του μαγνητίζει.

Σα χαμηλά μου φαίνεται

θαρρώ πως θα το πιάσω

χάδια όμως δεν δέχεται

γι’ αυτό τ’ αφήνω απάνω.

Και η θάλασσα το χαίρεται

λούζεται στα νερά της

στα βράχια της χαϊδεύεται

φέγγουν τα βότσαλά της

Κι οι ποιητές το υμνήσανε

μ’ αθάνατα πρελούδια

και χείλη τραγουδήσανε

για χάρη του τραγούδια.

Τ’ αστέρια

Από νωρίς ανάψανε

τα φώτα τους τ’ αστέρια

και με ακτίνες γέμισαν

της γης μας τα παρτέρια

Το έπιασα το μήνυμα

πως μίκρυνε η μέρα

και την πορεία που έχουνε

αλλάζουν κάθε μέρα.

Με αστρολάβο μέτρησαν

αυτή τους την πορεία

να ξέρουν όπου βρίσκονται

στα ταξίδια τους τα πλοία.

Πολλοί τα μελετήσανε

και μυστικά να βρούνε

σε ζώδια άλλα χωρίσανε

την τύχη για να πούνε.

Στο σκοτεινό στερέωμα

τ’ αστέρια σαν κοιτάζω

από πού παίρνουν τη λάμψη τους

θέλω πολύ να μάθω.

Και πάλι όμως τρελαίνομαι

να τα βλέπω ένα ένα

ν’ αρχίσουν ν’ αχνοφαίνονται

σαν φεύγει πάλι η μέρα.

Από παιδιά μας λέγανε

να μην μετράμε τ’ αστέρια

κάτι κακό θα φέρουνε

είναι γεμάτα μάγια.

Ουρανέ μου

Του ήλιου οι ακτίνες ουρανέ

τη μέρα σε φωτίζουν

σαν έρχεται το δειλινό

τα άστρα σε στολίζουν.

Ντύνεσαι με τ’ αστραφτερά

μια μέρα με λιακάδα

και φόρεμα αστροπλούμιστο

έχεις στη φεγγαράδα.

Και η ομίχλη σου κι αυτή

τα πέπλα της σαν ρίχνει

όταν τα παίρνει η βροχή

η γη νεράκι πίνει.

Κι όταν ο ήλιος ο χρυσός

γέρνει μέσα στο γιώμα

γεμίζει χρυσοκοντυλιές

το γαλανό σου χρώμα.

Την ομορφάδα σου ουρανέ

με ήλιο με φεγγάρι

μα και στη χασοφεγγαριά

τη χαίρεται όλη η πλάση.

Ύμνος στη ζωή

Τη ζωή μου την όμορφη

τραγουδώ κάθε μέρα

κι η φωνή μου ακούγεται

στην ουράνια σφαίρα

Τραγουδώ και αισθάνομαι

της καρδιάς μου το χτύπο

κι όσα είναι στενάχωρα

όλα πίσω τ’ αφήνω

Τη ζωή μου την όμορφη

πάνω απ’ όλα τη βάζω

τη στολίζω με όνειρα

και τραγούδια της γράφω

Τη ζωή μου την όμορφη

με χαμόγελο ντύνω

σαν η μέρα ξανάρχεται

σαν τον ήλιο αντικρύζω.

Τη ζωή μου την όμορφη

με την πλάση γιορτάζω

τις ομορφιές που ‘ναι γύρω μου

κάθε μέρα θαυμάζω.

Τη ζωή μου την όμορφη

και πολύ τη γουστάρω

το Θεό για ότι μού ‘δωσε

ευχαριστώ και δοξάζω.

Ο Έρωτας

Μια φορά κι ένα καιρό

της αγάπης τον καημό

ένιωσα μια μέρα

μου ήταν άγνωστο αυτό

είχα αθώο το μυαλό

δεν ήξερ’ από τέτοια.

Ξένη ήρθε μια μορφή

στο μυαλό και στο κορμί

κι έκανε κονάκι

έφυγε η ηθική

έφυγε κι η λογική

μπήκαν στο συρτάρι.

Έρωτα το λεν αυτό;

καταιγίδα ή κεραυνό;

ή χιονοστιβάδα;

μη ρωτάτε να σας πω

τώρα το ‘παθα και γω

έχασα τη μπάλα.

Μια με πάει στον ουρανό

μια με ρίχνει στο βυθό

μ’ έκανε τραμπάλα

δώσε χέρι να πιαστώ

και στη γη να περπατώ

έφτασα στα άκρα.

Οι νεραντζιές του Μοσχάτου

Άνθισαν και φέτος οι νεραντζιές

λουλούδισε ο τόπος

κι απ’ το λεπτό τους άρωμα

μοσχομύρισε ο δρόμος.

Τα δέντρα αυτά τα φουντωτά

όταν τα δω ν’ ανθίζουν

με πόσα συναισθήματα

τη καρδιά μου πλημμυρίζουν.

Η πράσινή τους φυλλωσιά

τα άσπρα τους ανθάκια

στολίζουν τόσο όμορφα

τις αυλές και τα δρομάκια.

Από το σπίτι μου σαν βγω

μια βόλτα για να πάω

το άρωμά τους με μεθά

δίπλα τους σαν περνάω.

Είναι γεμάτοι νεραντζιές

οι δρόμοι στο Μοσχάτο

δεν έχω μυρίσει άλλο ανθό

απ’ της νεραντζιάς πιο μυρωδάτο.

Τριανταφυλλιά στη γλάστρα

Τριανταφυλλιά θε να γινώ

στη γλάστρα να με βάλεις

κι όταν ξυπνάς πουρνό πουρνό

εμένα να κοιτάζεις.

Με το κανάτι το νερό

στη ρίζα μου να ρίχνεις

τα φύλλα μου ν’ αναριγώ

καθώς θα με δροσίζεις

Τα μακριά σου τα μαλλιά

σαν σκύβεις να με χαϊδεύουν

και ‘γω σαν τριανταφυλλιά

τα κλώνια μου να θεριεύουν.

Τα τριαντάφυλλα ν’ ανθούν

για σένα κάθε μέρα

και να σου γλυκοτραγουδούν

με το φύσημα του αγέρα.

Η Ελένη Γωγή είναι ποιήτρια με καταγωγή από τον Μεσότοπο της Λέσβου