Ιστορικά Σχολεία των Πατησίων

Μαριάνθη Μπέλλα

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η περιοχή των Πατησίων βρίσκεται κοντά στο κέντρο της Αθήνας και συνδέεται με αυτό με την οδό Πατησίων. Στις αρχές του 20^ου αιώνα ήταν ένα προάστιο των Αθηνών, το οποίο τις επόμενες δεκαετίες αναπτύχτηκε με γοργούς ρυθμούς και κατοικήθηκε από μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα. Μεταπολεμικά άλλαξε όψη με την αντιπαροχή, γέμισε πολυώροφες πολυκατοικίες και μετατράπηκε σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας. Οι πολυκατοικίες των Πατησίων, χτισμένες σε διαφορετικές δεκαετίες, αποτελούν ένα ζωντανό «μουσείο» εξέλιξης αυτού του είδους κατοικίας στην Αθήνα. Η κοινωνική σύνθεση του πληθυσμού των Πατησίων άλλαξε τα τελευταία είκοσι χρόνια λόγω της μετακίνησης των μεσοαστικών στρωμάτων προς τα βόρεια και νότια προάστια και της εγκατάστασης πολλών οικονομικών μεταναστών από διάφορες χώρες. Σήμερα, οι μισθωτοί είναι πλέον το βασικό κοινωνικό στρώμα που κατοικεί την περιοχή. 

Στην περιοχή των Πατησίων ιδρύθηκαν και λειτούργησαν, από τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, πολλά δημόσια και ιδιωτικά σχολεία για να καλύψουν τις ανάγκες του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού. Πολλά από αυτά έχουν μεγάλη ιστορία και σημαντική προσφορά στη μόρφωση των νέων και ορισμένα λειτουργούν μέχρι σήμερα.  

Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ (ΟΝΟΜΑΣΙΑ-ΟΡΙΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ)

Η περιοχή των Πατησίων βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα βορειοδυτικά από την Ομόνοια και αποτελείται από δύο τμήματα:

• Τα Κάτω Πατήσια, που περιλαμβάνουν την περιοχή από την πλατεία Αμερικής μέχρι τον Άγιο Λουκά και μεγάλη έκταση κάτω από τις οδούς Πατησίων και Αχαρνών (σχεδόν μέχρι τον Κηφισό).
• Τα Άνω Πατήσια, που εκτείνονται από τον Άγιο Λουκά μέχρι το τέρμα Πατησίων (Αλυσίδα) και την κηπούπολη Κυπριάδου, με όρια τον συνοικισμό Προμπονά και το ρέμα του Ποδονίφτη.

Σήμερα η διάκριση σε Άνω και Κάτω Πατήσια έχει καταργηθεί και οι δύο ονομασίες παρέμειναν μόνο στις στάσεις του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση του τοπωνυμίου «Πατήσια»:

•  Ο αρχιτέκτονας Κ. Μπίρης υποστηρίζει την άποψη του Στ. Δραγούμη ότι  προέρχεται από τον αρχαίο δήμο Βατή (επιρρηματικός τύπος Βατήσι-μπατήσι-Πατήσια).
•  Κατά τον Δημήτριο Καμπούρογλου, το όνομα οφείλεται σε έναν Τούρκο κτηματία που  ονομαζόταν Πατίς-Αγά.
•  Ο Θ.Ν. Φιλαδελφεύς υποστηρίζει ότι πρόκειται για παραφθορά της αρχαίας ονομασίας «Παραδείσια» (Σαμαρά-Γκαίτλιχ Ν: 1993: 15-19). 

Σπύρος Βασιλείου, Πατήσια π. 1929

 
   Κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του Δ. Καλλιφρονά κατασκευάστηκε η οδός Πατησίων (1841) που επρόκειτο να γίνει ο πιο δημοφιλής εξοχικός περίπατος των Αθηναίων. Στα τέλη του 19^ου αιώνα τα Πατήσια ήταν ένα απομακρυσμένο προάστιο γεμάτο ελαιώνες, κήπους με οπωροφόρα δέντρα και ελάχιστες εξοχικές επαύλεις που ανήκαν σε πλούσιους Αθηναίους. Τα Πατήσια συνδέθηκαν με την γιορτή της άνοιξης καθώς κάθε Πρωτομαγιά οι Αθηναίοι πήγαιναν να «πιάσουν το Μάη» αρχικά στην πλατεία Ανθεστηρίων (μετέπειτα Αγάμων και Αμερικής) και αργότερα στο τέρμα Πατησίων.

Τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα η οικοδομική δραστηριότητα γύρω από την οδό Πατησίων ήταν έντονη και δημιουργήθηκαν νέες συνοικίες (Αγ. Μελετίου, Λυσσιατρείο, πλ. Κολιάτσου, Αγ. Λουκάς, Κλωναρίδου κ.ά.). Μετά το 1922 με την άφιξη των προσφύγων δημιουργήθηκαν στα βόρεια των Πατησίων οι προσφυγουπόλεις Νέα Ιωνία, Νέα Χαλκηδόνα, Νέα Φιλαδέλφεια και Περισσός. Τα επόμενα χρόνια τα Πατήσια έπαψαν να είναι ένα απομακρυσμένο προάστιο και ενοποιήθηκαν σταδιακά με το κέντρο της πόλης και τους γύρω συνοικισμούς. Μεταπολεμικά άλλαξαν όψη με την αντιπαροχή και την πυκνή δόμηση και μετατράπηκαν σε μια από τις πιο πολυάνθρωπες και πυκνοδομημένες συνοικίες της Αθήνας. Όπως έγραφε ο Τίμος Μωραϊτίνης στις αρχές της δεκαετίας του 1950: «Ο κόσμος δεν πηγαίνει πια στους κήπους των Πατησιών πρώτον γιατί δεν υπάρχουν κήποι αλλά μόνο πολυκατοικίες και δεύτερον γιατί υπάρχουν πολυκατοικίες και δεν υπάρχουν κήποι» (Σαμαρά-Γκαίτλιχ, 1993: 45-57).  

Ι. ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Τα Διδακτήρια «Νομικός»

Το πρώτο υπαίθριο Σχολείο στο κτήμα Νομικού

Ο Μιχαήλ Νομικός ήταν δημοσιογράφος, ιδιοκτήτης τυπογραφείου στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο και εκδότης της εφημερίδας «Κάϊρον». Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (1882) αγόρασε ακίνητο στην περιοχή Ομονοίας, στην οδό Μενάνδρου και Βηλαρά, και κτήμα επτά στρεμμάτων στα Πατήσια, όπου έκτισε την έπαυλή του. Πριν πεθάνει, τον Μάιο του 1900,  κληροδότησε στον δήμο Αθηναίων ολόκληρο το κτήμα του στα Πατήσια με τον όρο να «ιδρύση εν τω κτήματι τούτω οιαδήποτε σχολεία αρρένων και θηλέων, κατά το νεώτατον σύστημα, εις τα οποία να τεθεί το όνομα Μιχαήλ Κ. Νομικός». Οι δαπάνες συντήρησης των «Εκπαιδευτήριων Μ. Κ. Νομικός» θα καλύπτονταν από εισοδήματα που προέρχονταν από το ακίνητο της οδού Μενάνδρου και Βηλαρά (Κοντογιάννη, 2003: 16). 

Η προτομή του Μιχαήλ Νομικού στο 8ο ΓΕΛ Αθηνών

Λόγω του ταραγμένου πολιτικού κλίματος και των βαλκανικών πολέμων η επιθυμία του Νομικού δεν εκπληρώθηκε αμέσως. Όμως, την άνοιξη του 1916 λειτούργησε δοκιμαστικά στο κτήμα Νομικού, μετά από πρόταση του υγιεινολόγου και προϊσταμένου της σχολικής υγιεινής στο υπουργείο Παιδείας Εμμανουήλ Λαμπαδάριου, το πρώτο υπαίθριο σχολείο για προφυματικά παιδιά. Το σχολείο αυτό συνδύαζε την ιατρική περίθαλψη με μια ιδιαίτερη παιδαγωγική. Η περιοχή των Πατησίων πληρούσε τις προϋποθέσεις καθώς είχε υγιεινό κλίμα, καθαρό νερό, οπωροφόρα δέντρα και πεύκα και δεν απείχε πολύ από την πόλη των Αθηνών. Οι μαθητές ήταν εύκολο να φθάνουν στο σχολείο με τον τροχιόδρομο χωρίς να διασχίζουν τους σκονισμένους και πολυθόρυβους δρόμους της πόλης, πράγμα το οποίο θα επιβάρυνε την υγεία τους. Έτσι, πενήντα μαθητές και μαθήτριες από διάφορα δημοτικά σχολεία της Αθήνας φοιτούσαν από τις επτά το πρωί ως τις επτά το απόγευμα στο υπαίθριο σχολείο που λειτουργούσε στο κτήμα του Νομικού. Για τις ανάγκες της διδασκαλίας είχαν τοποθετηθεί ξύλινοι πάγκοι και μεγάλες ομπρέλες και για τη μεσημεριανή ξεκούραση των μαθητών, αιώρες και ανάκλιντρα. Οι μαθητές χωρίζονταν σε ομάδες και διδάσκονταν σύμφωνα με τις αρχές της εποπτικής διδασκαλίας μέσα στη φύση. Οι ώρες διδασκαλίας δεν ξεπερνούσαν τις τρεις την ημέρα (η κάθε διδακτική ώρα δεν υπερέβαινε τα τριάντα λεπτά) και διαρκούσαν, με διαλείμματα, έως τις δώδεκα το μεσημέρι. Το πρόγραμμα έδινε έμφαση σε μαθήματα που εμπλέκουν τους μαθητές σε ευχάριστες δραστηριότητες, όπως η γυμναστική, η μουσική και το ελεύθερο παιχνίδι. Το εκπαιδευτικό προσωπικό αποτελούνταν από δύο δασκάλους και έναν γιατρό. Καθώς η τροφή αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους θεραπευτικούς παράγοντες, το υπαίθριο σχολείο προσέφερε στους μαθητές πέντε γεύματα την ημέρα. Το σχολείο λειτούργησε μόνο δύο μήνες (ως τον Ιούλιο του 1916) παρά τα καλά αποτελέσματα τα οποία απέφερε στην υγεία των μαθητών (Θεοδώρου & Καρακατσάνη, 2010: 249-253).

     Η μη συνέχιση της λειτουργίας του υπαίθριου σχολείου οφείλεται στο ταραγμένο πολιτικό και πολεμικό κλίμα με τον Εθνικό Διχασμό και το ναυτικό αποκλεισμό από τις δυνάμεις της Αντάντ. Το σχέδιο της ίδρυσης υπαίθριου σχολείου στο κτήμα Νομικού υποστηρίχτηκε από τον Γ.Γ. του υπουργείου Παιδείας Δ. Γληνό και τον Ανώτερο Επόπτη της Δημοτικής Εκπαιδεύσεως Αλ. Δελμούζο κατά την τριετία της βενιζελικής διακυβέρνησης (1917-1920). Όμως, η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 ανέκοψε τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης περιόδου. Ακολούθησαν η Μικρασιατική Καταστροφή και η άφιξη των προσφύγων (1922) που δεν επέτρεψαν την λειτουργία ενός υπαίθριου σχολείου. 

Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών 

   Το 1926 θεμελιώθηκε στο κτήμα Νομικού ένα μεγάλο σχολικό συγκρότημα σε σχέδια του αρχιτέκτονα Γεωργίου Πάντζαρη, ενός από τους πρώτους αποφοίτους του ΕΜΠ, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1931. Η κυβέρνηση Βενιζέλου (1928-1932) είχε καταφέρει να συνάψει σύμβαση με Σουηδική Εταιρία «περί χορηγήσεως δανείου προς ανέγερσιν σχολικών κτιρίων του κράτους» (Μπουζάκης, 1997: 211-215). Έτσι, κτίστηκαν 330 σχολεία στα αστικά κέντρα της χώρας με βάση τις αρχές της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και σύμφωνα με τις νέες τάσεις της παιδαγωγικής. Έμειναν στην ιστορία ως «σχολεία Παπανδρέου» ή «σχολεία του ʼ30».

8ο Γυμνάσιο Αθηνών

Η είσοδος του 8ου Γυμνασίου Αθηνών

Το σχέδιο ανέγερσης των Διδακτηρίων Νομικού προέβλεπε τη δημιουργία δύο Δημοτικών σχολείων, δύο Γυμνασίων (αρρένων και θηλέων), αίθουσα τελετών, υπόστεγα γυμναστικής, εστιατόριο, μαγειρείο και λουτρά. Στο νέο σχολικό κτίριο μεταφέρθηκε το Η΄ Γυμνάσιο αρρένων από την Κυψέλη[1], λίγο πριν από τα επίσημα εγκαίνια (25 Σεπτεμβρίου 1930) και ενώ δεν είχαν ακόμα ολοκληρωθεί οι οικοδομικές εργασίες. Στο προαύλιο του σχολείου το 1934, ο αρχιτέκτονας Νικόλαος Μητσάκης σχεδίασε έναν μικρό ναό, σε μοντέρνα γραμμή, αφιερωμένο στους αρχαγγέλους Γαβριήλ και Μιχαήλ, που αγιογραφήθηκε από τον ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά. Οι πρώτοι μαθητές ήταν ενθουσιασμένοι που φοιτούσαν στο μεγαλύτερο, ωραιότερο και πιο μοντέρνο σχολικό συγκρότημα της Αθήνας (Κοντογιάννη, 2003: 52-55, 241· Αρβανίτου, Παναγουλέα & Ρούτσου, 2003: 70-73).

     Το 1940, με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το σχολείο διέκοψε τη λειτουργία του και το Νοέμβριο 1940 μεταβλήθηκε σε αποθήκη υλικών του αγγλικού στρατού, καθώς στο κτίριο εγκαταστάθηκε βρετανικό εκστρατευτικό σώμα εφοδιασμού. Στη διάρκεια της Κατοχής ένα τμήμα του σχολικού συγκροτήματος επιτάχτηκε από Γερμανούς στρατιώτες και ένα άλλο λειτουργούσε ως σχολείο. Αργότερα οι κατακτητές χρησιμοποίησαν ολόκληρο το κτίριο και δεν επέτρεψαν τη διεξαγωγή των μαθημάτων. Τότε οι μαθητές του Η΄ γυμνασίου συνέχισαν την εκπαίδευσή τους στο κτίριο των Ουνιτών της οδού Αχαρνών, στο δημοτικό σχολείο «Βιταλάκη» κοντά στις Τρεις Γέφυρες (σχολ. έτος 1942-43) και στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων (σχολ. έτος 1943-44) (Κοντογιάννη, 2003: 94-95).  

Η είσοδος του 8ου ΓΕΛ και του 1ου Εσπερινού ΓΕΛ

        
        Την περίοδο της Κατοχής και των Δεκεμβριανών το σχολείο και ο μικρός ναός υπέστησαν σημαντικές υλικές ζημιές[2], ενώ το οίκημα της οδού Μενάνδρου και Βηλαρά το οποίο, σύμφωνα με τη διαθήκη του Μ. Νομικού χρηματοδοτούσε το σχολικό συγκρότημα, έπαθε και αυτό πολλές καταστροφές. Από το 1945 έγιναν προσπάθειες για την αποκατάσταση των ζημιών και το Η΄ Γυμνάσιο σύντομα ξαναλειτούργησε. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960 ακολούθησε την ακμή της γειτονιάς των Πατησίων που κατοικούνταν από μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα. Ο αριθμός των μαθητών του αυξανόταν συνεχώς με αποτέλεσμα το σχολικό έτος 1959-1960 να συγκεντρώνει 1263 μαθητές, με το μικρότερο τμήμα να έχει 50 μαθητές και το μεγαλύτερο 120 (Αρβανίτου, κ.ά., 2003: 181). Παράλληλα, η περιοχή των Πατησίων άλλαζε όψη με την κατάργηση του τραμ και την αντιπαροχή. Η καλά οργανωμένη συγκοινωνία (τρόλεϊ, λεωφορεία, ηλεκτρικός σιδηρόδρομος-από το 1956) προσέλκυσε μεγάλο αριθμό κατοίκων και τα Πατήσια γέμισαν πολυώροφες πολυκατοικίες. Τις τελευταίες δεκαετίες η περιοχή ασφυκτιά από την υπερβολική δόμηση, την έλλειψη ελεύθερων χώρων και πράσινου, την ατμοσφαιρική ρύπανση και την συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων (Σαμαρά- Γκαίτλιχ, 1993: 51-55).  

    Από το 1949 στο συγκρότημα Νομικού στεγάστηκε εσπερινό Γυμνάσιο ως παράρτημα του Η΄ Γυμνασίου αρρένων, το οποίο από το 1961 μετατράπηκε σε αυτοδιοικούμενο σχολείο: το Α΄ εσπερινό Γυμνάσιο Αθηνών, που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Το 1976 δημιουργήθηκε και το Α΄ εσπερινό Λύκειο Αθηνών. Στο κτίριο στεγάστηκε επίσης, για μικρό διάστημα, το Β΄ Οικονομικό Γυμνάσιο, το οποίο αργότερα μεταφέρθηκε στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Λευκωσίας 50 και το 1978 τερμάτισε τη λειτουργία του (Αρβανίτου, κ.ά., 2003: 423-424, 455-456˙Κοντογιάννη 2003: 135).

8ο Γυμνάσιο εσωτερικοί χώροι

        Τα δημόσια γυμνάσια (16^ο, 17^ο, 41^ο), που δημιουργήθηκαν στην περιοχή Πατησίων στις δεκαετίες του 1960, 1970 και 1980 για να καλύψουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες, λειτούργησαν σαν παραρτήματα του Η΄ Γυμνασίου. Το σχολικό έτος 1979-1980 θεσμοθετήθηκε η συνεκπαίδευση αγοριών και κοριτσιών. Έτσι, οι προσδιορισμοί αρρένων και θηλέων αφαιρέθηκαν από τις ονομασίες των σχολείων. Το Η΄ Λύκειο θηλέων μετονομάστηκε σε 32^ο Λύκειο Αθηνών και το Η΄ Λύκειο αρρένων σε 8^ο Λύκειο Αθηνών. Το ίδιο συνέβη και με τις ονομασίες των Γυμνασίων του συγκροτήματος  (Αρβανίτου, κ.ά., 2003: 383).

   Τα σχολεία του συγκροτήματος Νομικού (8^ο Γυμνάσιο, 32^ο Γυμνάσιο, 8^ο Λύκειο και 32^ο Λύκειο) συνέχισαν τη λειτουργία τους τις επόμενες δεκαετίες προσφέροντας μόρφωση και αγωγή στους νέους της περιοχής. Μετά από τις συγχωνεύσεις σχολείων που έγιναν τα τελευταία χρόνια, στο συγκρότημα σήμερα στεγάζονται το 8^ο Γυμνάσιο, το 8^ο Γενικό Λύκειο, το 1^ο εσπερινό Γυμνάσιο, το 1^ο εσπερινό Λύκειο και το 4^ο ειδικό Δημοτικό σχολείο Αθηνών.

   Στο Η΄ Γυμνάσιο δίδαξαν σημαντικοί καθηγητές όπως ο Γεώργιος Μέγας και ο Δημήτριος Λουκάτος καθηγητές της λαογραφίας του Πανεπιστημίου, ο Νίκος Καλογερόπουλος καθηγητής Θρησκειολογίας, η συγγραφέας και καθηγήτρια μουσικής Λιλίκα Νάκου. Επίσης, φοίτησαν προσωπικότητες με σημαντική προσφορά στην πολιτική, πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου όπως: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Φιλοποίμην Φίνος, o Αλέκος Σακελλάριος, ο Χρύσανθος Μποσταντζόγλου, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Τάσος Βουρνάς, η Κική Μορφονιού, ο Τάσος Αθανασιάδης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Γιάννης Λάμψας, ο Μίνως Βολονάκης, ο Γρηγόρης Γρηγορίου, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, o Θάνος Μικρούτσικος και πολλοί άλλοι (Κοντογιάννη, 2003· Αρβανίτου, κ.ά, 2003). 

Το εκκλησάκι των Ταξιαρχών

ΙΗ΄ Γυμνάσιο Αθηνών

Τον Ιούνιο του 1962 ιδρύθηκε και άρχισε να λειτουργεί το ΙΗ'’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών,  το οποίο στεγάστηκε σε μια παλιά βίλα (κοντά στην σημερινή του θέση) γύρω από την  οποία υπήρχαν στρατιωτικές παράγκες που μετατράπηκαν σε αίθουσες διδασκαλίας. Αργότερα λόγω της κακής κατάστασης του κτιρίου το σχολείο στεγάστηκε προσωρινά σε άλλα κοντινά κτίρια. Το 1979 κτίστηκε νέο κτίριο που στεγάζει μέχρι σήμερα το 18ο Γυμνάσιο και το 18ο Λύκειο Αθηνών. 

21ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών "Λέλα Καραγιάννη"

Το νεοκλασσικό κτίριο χτίστηκε κατά το διάστημα Ιανουάριος 1897 – Ιούνιος 1899, στην οδό Κύπρου. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 ως το 1959 στέγασε την Ανωτέρα Σχολή Βιομηχανικών Σπουδών (μετέπειτα Βιομηχανική Σχολή). Αργότερα, το ιδιωτικό Γυμνάσιο Φωτόπουλου, κάποια τμήματα του Μικρού Πολυτεχνείου και στη συνέχεια διάφορα δημόσια σχολεία, όπως το 17ο Γυμνάσιο Αθηνών και το 41ο Γυμνάσιο-41ο Λύκειο Αθηνών μέχρι τον σεισμό του 1981, οπότε αυτά μεταφέρθηκαν στο κτίριο Τυχόπουλου (Λήμνου 16). Το Νοέμβριο του 1978 το κτίριο απαλλοτριώθηκε υπέρ του 21ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών και το 1984 χαρακτηρίστηκε έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία. Δίπλα σε αυτό, το 1986 χτίστηκε νέο σχολικό κτίριο, σύμφωνα με τις αντισεισμικές προδιαγραφές που θεσπίστηκαν μετά τους σεισμούς του 1981, αλλά και αυτές των νέων σχολικών κτιρίων.

21ο Δημοτικό σχολείο Αθηνών

Το Σχολικό Συγκρότημα της Γκράβας

Κτίστηκε σε ένα μεγάλο οικόπεδο, το οποίο έμενε για χρόνια αναξιοποίητο, στα σύνορα του Δήμου Αθηναίων με τον Δήμο Γαλατσίου. Τα πρώτα σχολεία που στεγάστηκαν στο συγκρότημα, τον Σεπτέμβριο του 1977, ήταν το 16^ο Γυμνάσιο-Λύκειο θηλέων, το 22^ο Γυμνάσιο-Λύκειο αρρένων και το 112ο δημοτικό σχολείο. Τα επόμενα χρόνια μεταφέρθηκαν σε αυτό πολλά σχολεία των Αθηνών και του Γαλατσίου (νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, Τ.Ε.Ε. και Ι.Ε.Κ.). Στον εξωτερικό χώρο του υπάρχουν  αθλητικές εγκαταστάσεις, γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ, στίβου, κλειστό γυμναστήριο και κολυμβητήριο.

ΙΙ. ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Από τα χρόνια του Μεσοπολέμου στη χώρα μας αναπτύχτηκε η ιδιωτική εκπαίδευση η οποία κάλυψε κενά της κρατικής εκπαίδευσης που οφείλονταν είτε στην αδυναμία ίδρυσης πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σχολείων είτε στην βραδύτητα με την οποία ανταποκρινόταν στις νέες κοινωνικο-οικονομικές απαιτήσεις και ανάγκες. Αρκετά από τα ιδιωτικά σχολεία που ιδρύθηκαν και λειτούργησαν αυτή την περίοδο έπαιξαν γενικά θετικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων και συνέβαλαν στην υιοθέτηση νέων παιδαγωγικών μεθόδων και διδακτικών προσεγγίσεων (Δημαράς, 2003: 205-206). Στην περιοχή των Πατησίων λειτούργησαν πολλά ιδιωτικά σχολεία στα οποία φοιτούσαν κυρίως παιδιά από τη μεσοαστική τάξη. Τα σπουδαιότερα ήταν:

Ελευθερία 8/8/1963

Ελευθερία 30/8/1955

• Η Σχολή Χατζιδάκι με νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και οικοτροφείο, στη Λεωφόρο Γαλατσίου 15-17-19. Προήλθε από την Αττική Σχολή, η οποία χωρίστηκε σε δύο σχολεία: το δημοτικό έγινε Σχολή Γουναράκη και το γυμνάσιο έγινε, ένα χρόνο αργότερα, Σχολή Χατζηδάκι. Σύμβολο του δεύτερου (σχολή Χατζηδάκι) ήταν ένα κρι-κρι από την Κρήτη, που βρισκόταν στην αυλή μέσα σε κλουβί. Από το 1965 λειτουργούσε Ανώτερη Σχολή Ηλεκτρονικών τριετούς φοίτησης για αποφοίτους Λυκείου. Λειτουργούσε επίσης μαθητική κοινότητα. Οι μαθητές συμμετείχαν σε ομίλους (βιβλιοθήκης, καλλιτεχνικό, φιλανθρωπίας, θεατρικό, σχολικού περιοδικού κ.λπ.), και εξέδιδαν το περιοδικό Σχολική ζωή, το οποίο έγραφαν οι ίδιοι. Επίσης κυκλοφορούσε το μηνιαίο περιοδικό Σχολείο και οικογένεια στο οποίο έγραφαν εκπαιδευτικοί και παιδαγωγοί για την ενημέρωση των γονέων. Έκλεισε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και στο κτίριό της σήμερα στεγάζεται ο ΟΑΕΔ Πατησίων. 
• Το Πρότυπον Εκπαιδευτήριον Αθηνών του Ηλία Κωνσταντινίδου, στη Λεωφ. Αλεξάνδρας.
• Η «Σχολή Μπερζάν» ή «Πρότυπον Λύκειον Αθηνών», Μαυρομματαίων 15.
• Ο Ελικών, Πατησίων και Κεφαλληνίας.
• Ο Κοραής του Οικονομόπουλου που στεγάστηκε στο κτίριο του Λυσσιατρείου.
• Τα εκπαιδευτήρια "Μαρία Κρίκου", στην οδό Μαυρογένους 8 στον Αγ. Παντελεήμονα, που διέθεταν νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο θηλέων και οικοτροφείο θηλέων. Αργότερα στο κτίριό τους στεγάστηκε το 67ο Λύκειο Αθηνών. 
• Το Λύκειο "Η Αθηνά" του Γεωργίου Ζηρίδη, που ιδρύθηκε το 1933 στον Πειραιά. Μετά τον βομβαρδισμό του το 1944 μεταφέρθηκε στην πλατεία Κυριακού (σημερινή Βικτωρίας). Καθώς ο αριθμός των μαθητών αυξανόταν από χρόνο σε χρόνο, το σχολείο επεκτάθηκε το 1957 στη βίλα Παληού στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου. Το 1962 μεταφέρθηκε στον Παράδεισο Αμαρουσίου.
• Το Αθηναϊκόν Λύκειον Α.Γ. Τυχοπούλου, Πατησίων και Λήμνου, στην πλατεία Αμερικής.
• Η Ελληνογαλλική Σχολή Αθηνών Άγιος Παύλος (École Saint-Paul) που ιδρύθηκε το 1957 από τον Βενέδικτο Πρίντεζη και λειτουργεί μέχρι σήμερα σε κτίριο της οδού Πολυλά 5, στην Κυπριάδου.
• Η Ιταλική Σχολή (Scuola Italiana di Atene) που αποτελεί ιδιοκτησία του ιταλικού κράτους και από το σχολικό έτος 1972-73 στεγάζεται σε κτίριο της οδού Μητσάκη 18, στην Κηπούπολη Κυπριάδου.
• Η Σχολή Μιχαήλ, Μαβίλη και Ζεφύρου 14, τέρμα Πατησίων. Διέθετε νηπιαγωγείο, δημοτικό σχολείο, γυμνάσιο αρρένων και θηλέων και οικοτροφείο. Σε τμήμα του κτιρίου της στεγαζόταν για πολλά χρόνια το ΙΣΤ΄ γυμνάσιο θηλέων Αθηνών (οδός Π. Δημητρακοπούλου 18 και Θεοτόκη), το οποίο τον Σεπτέμβριο του 1977 μεταφέρθηκε στο, νεόκτιστο τότε, σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Στο κτίριο της οδού Δημητρακοπούλου φιλοξενήθηκε μέχρι το 1984 το "Μικτό Γυμνάσιο Άνω Πατησίων", το οποίο μετονομάστηκε σε 59ο γυμνάσιο και 59ο λύκειο Αθήνας και το 1989 μεταφέρθηκε σε νεόδμητο σχολικό κτίριο στην περιοχή Προμπονά. Σήμερα  σε μεγάλο τμήμα του προαύλιου χώρου της Σχολής Μιχαήλ κτίστηκε πολυκατοικία, ενώ στις σχολικές αίθουσες στεγάζεται το Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης ΕΜΙ (Effective Management International - Εκπαιδευτικη Συμβουλευτικη Α.Ε.).
• Εκπαιδευτήρια Αδαμοπούλου, Καυτατζόγλου 16. Περιλάμβανε νηπιαγωγείο, δημοτικό, εξατάξιο και οκτατάξιο γυμνάσιο.
• Το ελληνοαγγλικό κολλέγιο Κ. Γκιζελή, που λειτουργούσε από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 στο κτίριο της οδού Α. Καμπάνη 11. Διέθετε νηπιαγωγείο, δημοτικό, πλήρες γυμνάσιο, αγγλική σχολή και οικοτροφείο. Από το 1977-78 η σχολή έκλεισε και το κτίριο νοικιάστηκε στο δημόσιο. Σε αυτό στεγάστηκαν το 19ο γυμνάσιο-19ο λύκειο, που λειτουργούσαν για πολλά χρόνια με διπλοβάρδια. Το 2006 το 19ο λύκειο μεταφέρθηκε στο νεόδμητο κτίριο της οδού Ιεροσολύμων και στο κτίριο της οδού Καμπάνη παρέμεινε το 19ο ημερήσιο γυμνάσιο. Στον χώρο του ενός από τα δύο προαύλια του σχολείου, αυτού που βλέπει προς την οδό Αχαρνών, φιλοξενούνταν από το 1931 έως το 1958 ο θερινός κινηματόγραφος "Καπιτόλ" και από το 1958 ως περίπου το 1975 ο κινηματογράφος "Ερμής", των οποίων ακόμα σώζεται η οθόνη και ο χώρος των μηχανών προβολής.
• Η Αγγλική Σχολή Μπάξερ η οποία ιδρύθηκε το 1872. Στην Αθήνα λειτούργησε από το 1928 σε κτίριο της οδού Νομικού 16. Διέθετε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (δημοτικό, ελληνικό σχολείο, γυμνάσιο), οικοτροφείο, τριτάξια ανωτάτη αγγλική σχολή, τριτάξια εμπορική αγγλική σχολή και τετρατάξια μέση εμπορική σχολή. Στο δημοτικό και το ελληνικό σχολείο γίνονταν δεκτές και μαθήτριες. 
• Η Σχολή Γουναράκη, που στεγαζόταν αρχικά στην οδό Πατησίων 300 και αργότερα μεταφέρθηκε στην οδό Πάτμου 23 και Νομικού. Διέθετε νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και οικοτροφείο. Στη σχολή λειτουργούσε και κολλεγιακό ινστιτούτο αγγλικών σπουδών.
• Το Λεόντειο Λύκειο Πατησίων, στην περιοχή της «Αλυσίδας» (τέρμα Πατησίων).
• Το παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, στην οδό Πατησιών και Καλλιφρονά (Annexe de Patissia), που συγκέντρωνε μεγάλο αριθμό μαθητών από τα Πατήσια και την Κυψέλη. Το 1978 μεταφέρθηκε σε κτίριο της οδού Ίμβρου και αργότερα της οδού Τενέδου 9, στην πλατεία Αμερικής, μέχρι τη διακοπή της λειτουργίας του, στα τέλη της δεκαετίας του 1990.  

Παράρτημα Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, οδός Τενέδου 9

Εστία, 2/9/1928

Ελευθερία 13/9/1960

Ελευθερία 13/9/1960

«Σχολή Μπερζάν», ή «Πρότυπον Λύκειον Αθηνών»

   Ιδρύθηκε το 1936 και λειτούργησε σε κτίριο της οδού Μαυρομματαίων 15 με τη διεύθυνση του Καρόλου και της Φλώρας Μπερζάν, οι οποίοι εφάρμοζαν τις αρχές της προοδευτικής Νέας Αγωγής που επικρατούσε στην Ευρώπη. Βασικά γνωρίσματα του σχολείου ήταν η μεικτή φοίτηση, η έκδοση μαθητικών περιοδικών, το εβδομαδιαίο δελτίο για την συνεργασία με τους γονείς, η σχολή γονέων, ο εσωτερικός κανονισμός, η αυστηρότητα, η έμφαση στην υγιεινή και η εξατομικευμένη διδασκαλία.
Μετά τον θάνατο του Μπερζάν, το 1952, η άδεια λειτουργίας του σχολείου μεταβιβάστηκε στον συνδιευθυντή Αντώνη Μωραΐτη, ο οποίος το μετέφερε σε κτίριο του Παλαιού Ψυχικού. Από τότε άρχισε να γίνεται γνωστό και ως «Σχολή Μωραΐτη», επωνυμία που επισημοποιήθηκε από το 1978.

 

Πρότυπον Εκπαιδευτήριον Αθηνών Ηλία Κωνσταντινίδου 

   Ένα από τα παλαιότερα ιδιωτικά σχολεία των Πατησίων. Ιδρύθηκε το 1910 από τον καθηγητή αγγλικών και δημοτικιστή Ηλία Κωνσταντινίδη και αρχικά στεγαζόταν σε οίκημα στη συμβολή των οδών Πατησίων και Λεωφ. Αλεξάνδρας 2-4. Διέθετε νηπιαγωγείο, δημοτικό, Ελληνικό σχολείο και πλήρες τετρατάξιο γυμνάσιο, ελληνικό και αγγλικό. Καθώς είχε νεωτερικές τάσεις, σε αυτό δούλεψαν προοδευτικοί διανοούμενοι και δάσκαλοι όπως η Ειρ. Παϊδούση, ο Δ. Γληνός, ο Ι. Χαντέλης, ο Ι. Γρυπάρης, η Ρ. Ιμβριώτη κ.ά. Οι απόφοιτοι του γυμνασίου έπαιρναν δύο απολυτήρια, ένα ελληνικού και ένα αγγλικού γυμνασίου. Το σχολείο παρείχε επίσης σπουδές μεταγυμνασιακού επιπέδου στην «Ειδική Σχολή Εμπορίου, Πρακτικών Σπουδών και Οικοκυρικής» και στο «Τμήμα πανεπιστημιακών σπουδών» στο οποίο, σε συνεργασία με αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές της Αγγλίας, παραδίδονταν μαθήματα αγγλικής φιλολογίας. Το 1927 το εκπαιδευτήριο μεταβιβάστηκε στην γυμνάστρια Μ. Αηδονοπούλου και μετονομάστηκε σε «Εκπαιδευτήρια Μίνας Ν. Αηδονοπούλου και Σία» (Καρδαμίτση-Αδάμη, 2002: 10).

Αθηναϊκόν Λύκειον Α.Γ. Τυχοπούλου

Το Αθηναϊκόν Λύκειον Α.Γ. Τυχοπούλου ιδρύθηκε το 1934 από τον εκπαιδευτικό Αυξέντιο Τυχόπουλο. Αρχικά στεγάστηκε σε δύο γειτονικές μονοκατοικίες στην οδό Μηθύμνης 35 και 35Α στην πλατεία Αγάμων[3] που τότε ήταν αραιοκατοικημένη και δεν απείχε πολύ από την πόλη των Αθηνών. Το Σεπτέμβριο του 1934 έγιναν οι πρώτες εγγραφές και τον Οκτώβριο λειτούργησε το Δημοτικό σχολείο με 33 μαθητές. Μετά από πέντε χρόνια και καθώς ο αριθμός μαθητών και εκπαιδευτικού προσωπικού αυξανόταν συνεχώς, το κτίριο δεν μπορούσε να καλύψει τις λειτουργικές ανάγκες του εκπαιδευτηρίου. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1939 το σχολείο μεταφέρθηκε σε διώροφο κτίριο στην οδό Πατησίων 171 και Λήμνου[4] όπου και παρέμεινε για 20 ολόκληρα χρόνια. Ο ιδρυτής και διευθυντής Αυ. Τυχόπουλος εφάρμοσε πρωτοπόρες παιδαγωγικές μεθόδους στο σχολείο του. Έδινε ιδιαίτερο βάρος στις σχέσεις διδασκόντων και διδασκομένων και δημιούργησε μικτά τμήματα αρρένων και θηλέων, πιστεύοντας στη σημασία της συνεκπαίδευσης των δυο φύλων για την ισορροπημένη ανάπτυξη του εφήβου (Τυχόπουλος, 2001). 

Η κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου τον Οκτώβριο του 1940 επηρέασε τη λειτουργία του σχολείου καθώς εκπαιδευτικοί του σχολείου στρατεύονταν και αναχωρούσαν για το μέτωπο. Το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου Άγγλοι στρατιώτες επέταξαν ένα τμήμα του σχολείου στο οποίο εγκατέστησαν την επιμελητεία τους. Στις αίθουσες αποθηκεύτηκαν μεγάλες ποσότητες ρουχισμού και τροφίμων για τον εφοδιασμό του αγγλικού στρατού. Μετά την εισβολή των Γερμανών και την αναχώρηση των Άγγλων όλο αυτό το υλικό εκλάπη από αγνώστους. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής το σχολείο υπολειτουργούσε. Οι Γερμανοί άλλοτε επέτασσαν τις μισές αίθουσες και επέτρεπαν να λειτουργήσει το σχολείο στις άλλες μισές και άλλοτε επέτασσαν ολόκληρο το κτίριο με αποτέλεσμα να διακόπτεται η διεξαγωγή των μαθημάτων.  

Ελευθερία 30/8/1959

   Μετά την Απελευθέρωση το Αθηναϊκόν Λύκειον συνέχισε κανονικά τη λειτουργία του και από το σχολικό έτος 1950-1951 διέθετε νηπιαγωγείο, πλήρες δημοτικό σχολείο και πλήρες οκτατάξιο γυμνάσιο. Ο αριθμός των μαθητών αυξανόταν διαρκώς και έκανε αναγκαία την απόκτηση ιδιόκτητης στέγης. Τότε, ο Αυ. Τυχόπουλος αγόρασε οικόπεδο στην οδό Λήμνου 16 και έκτισε ένα καινούργιο σχολικό κτίριο που πληρούσε τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου εκπαιδευτηρίου (1961). Κατά τη δεκαετία 1961-1971 ο αριθμός των μαθητών αυξανόταν διαρκώς και το σχολείο επεκτάθηκε αποκτώντας δύο ακόμα ορόφους. Η ανοδική πορεία του συνεχίστηκε μέχρι το θάνατο του Αυξ. Τυχόπουλου το 1977 (Τυχόπουλος, 2001). Από το 1982 το κτίριο νοικιάστηκε στο δημόσιο και στέγασε το 41^ο Γυμνάσιο-Λύκειο Αθηνών, τα κτίρια των οποίων είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές κατά τον σεισμό του 1981 

Στο Αθηναϊκόν Λύκειον Τυχοπούλου φοίτησαν πολλοί επώνυμοι μεταξύ των οποίων οι: Αναστάσιος Πεπονής, Δημήτρης Φατούρος, Κων/νος Κριμπάς, Μίμης Πλέσσας, Μέλπω Ζαρόκωστα, Δημήτρης Κωνσταντάρας, Στέφανος Κορκολής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιολάντα Ντιτάσο, Τάνυα Τρίπη, Βλάσσης Μπονάτσος, Τζέση Παπουτσή (Τυχόπουλος, 2001).

Λεόντειο Λύκειο Πατησίων

Το Λεόντειο Λύκειο είναι ένα ιδιωτικό ελληνογαλλικό σχολείο της Αθήνας το οποίο περιλαμβάνει δυο παραρτήματα: Το Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης και το Λεόντειο Λύκειο Πατησίων (οδός Νεϊγύ 17, τέρμα Πατησίων). 

Εστία, 5/9/1924

Βραδυνή, 12/9/1938

   Η ιστορία του αρχίζει το 1838 όταν ο Διοικητής Αττικής έδωσε στον καθολικό ιερέα Κωνσταντίνο Σαργολόγο άδεια ίδρυσης δημοτικού σχολείου που πήρε το όνομα του πολιούχου της Αθήνας Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου και λειτούργησε στην Πλάκα. Το 1889, μετά από προσπάθειες του Καθολικού Επισκόπου Αθηνών Ι. Μαραγκού, επεκτάθηκε σε σχολείο με δύο κύκλους σπουδών (στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση) και ονομάστηκε «Λεόντειο Λύκειο» Αγίου Διονυσίου, προς τιμή του Πάπα Λέοντος ΙΓ΄, ο οποίος υποστήριξε οικονομικά το εγχείρημα. Το 1897 το σχολείο μεταφέρθηκε σε νεοκλασικό κτίριο της οδού Σίνα 4, απέναντι από την Ακαδημία Αθηνών, όπου λειτούργησε μέχρι και το 1962, έτος μεταφοράς του στη Νέα Σμύρνη.

Αργότερα, ο Καθολικός Αρχιεπίσκοπος, επιθυμώντας να βελτιώσει το επίπεδο σπουδών του «Λεοντείου Λυκείου», ανέθεσε τη διεύθυνσή του (1907) σε μια αδελφότητα μοναχών με αναγνωρισμένες εκπαιδευτικές ικανότητες, στη Μοναχική Κοινότητα των Μαριανών Αδελφών (ιδρυτής Marcellin Champagnat). Οι Μαριανοί προέβησαν στην αναδιοργάνωση των σπουδών, την ανανέωση των παιδαγωγικών μεθόδων και στόχων με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των μαθητών και την ακμή του σχολείου. 

Λεόντειο Λύκειο

       Λόγω των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών, το 1924 δημιουργήθηκε νέο κτίριο στην περιοχή «Αλυσίδα» στο τέρμα Πατησίων, όπου τότε υπήρχαν ελαιώνες, πατατοφυτείες, λαχανοκαλλιέργειες και ελάχιστες μικρές επαύλεις όπου παραθέριζαν πλούσιοι Αθηναίοι. Το σχολείο σχεδίασε ο πολιτικός μηχανικός Τιμολέων Πασχαλίδης που είχε σχεδιάσει και το Παρθεναγωγείο των αδελφών του Αγ. Ιωσήφ στην Αθήνα. Το κτίριο ήταν υπερμοντέρνο για την εποχή του. Αποτελούνταν από δύο παράλληλα κτίρια με μεγάλες αίθουσες διδασκαλίας και πολλούς βοηθητικούς χώρους (κοιτώνες, τραπεζαρία, κουζίνα, βιβλιοθήκη, εργαστήρια και τα ιδιαίτερα διαμερίσματα των Frères). Το σχολείο περιελάμβανε: α) Ελληνικό τμήμα με τετρατάξιο δημοτικό, τριτάξιο Ελληνικό σχολείο και γυμνάσιο όπου διδάσκονταν τα γαλλικά ως πρώτη ξένη γλώσσα β) Γαλλικό τμήμα που ακολουθούσε το πρόγραμμα των Λυκείων της Γαλλίας και χορηγούσε Baccalauréat και γ) τετραετές Εμπορικό τμήμα όπου η διδασκαλία γινόταν σε ελληνική, γαλλική και αγγλική γλώσσα (Καρδαμίτση-Αδάμη, 1999:17˙Οι Μαριανοί Αδελφοί στην Ελλάδα, 1907-2007. 100 χρόνια παιδαγωγικής προσφοράς στους νέους της πατρίδας μας, 2006).

Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου τα σχολεία διέκοψαν τη λειτουργία τους και το συγκρότημα των Πατησίων μετατράπηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο για την περίθαλψη τραυματιών. Στη γερμανική Κατοχή τα σχολεία χρησιμοποιήθηκαν σαν κέντρα οργάνωσης και διανομής συσσιτίων από τους Μαριανούς Αδελφούς. Μετά την Απελευθέρωση και καθώς ο αριθμός των μαθητών του Λεοντείου Λυκείου αυξανόταν συνεχώς, το συγκρότημα Πατησίων απέκτησε νέα πτέρυγα που στέγασε τα γραφεία της διοίκησης, νέες αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια και αίθουσα τελετών και εκδηλώσεων (1960). Εντωμεταξύ, το 1962 το Λεόντειο Λύκειο της οδού Σίνα μεταφέρθηκε στο νέο συγκρότημα στη Νέα Σμύρνη όπου λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Το 1988 Λεόντειο Λύκειο τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με Αργυρό Μετάλλιο και Τιμητικό Δίπλωμα για τα 150 χρόνια της παιδαγωγικής προσφοράς στους νέους της χώρας μας και το 2004 με βραβείο από το Δήμο Αθηναίων για την προσφορά του στην πνευματική ζωή του τόπου. Σήμερα το Λεόντειο Λύκειο Πατησίων συνεχίζει τη λειτουργία του διοικούμενο από κοινότητα επτά Μαριανών Αδελφών. Διαθέτει ένα εξατάξιο Δημοτικό, ένα ημερήσιο Γυμνάσιο και ένα Γενικό Λύκειο.

Στο Λεόντειο Λύκειο φοίτησαν και αρκετοί επώνυμοι, όπως ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, ο Β. Παπαθανασίου, ο Β. Αλεξάκης, ο Η. Μαμαλάκης, ο Γ. Βούρος, ο Λ. Κηλαηδόνης.

                                      ΙΙΙ. ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ-ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ 

    Στα Πατήσια υπήρχαν και τεχνικές-επαγγελματικές σχολές μεταξύ των οποίων ο Εκπαιδευτικός Σύνδεσμος Αθηνών «Ο Ήφαιστος» που ιδρύθηκε από τον Σωκράτη Λαδόπουλο το 1935 και στεγάστηκε σε κτίριο στην οδό Ρως 3 και Τσίλλερ στο τέρμα Πατησίων. 

Ελευθερία 29/9/1957

  
      Επίσης, το «Μικρό Πολυτεχνείο» το οποίο ήταν μια ανώτερη σχολή, στη συμβολή των οδών Πατησίων και Χανίων, που είχε σκοπό την εκπαίδευση εργοδηγών, μεσαίων δηλαδή στελεχών κυρίως για δημόσια και οικοδομικά έργα. Επειδή ανάλογες ειδικότητες είχε και το Πολυτεχνείο, η σχολή αυτή έγινε γνωστή ως «Μικρό Πολυτεχνείο». Καθηγητές και σπουδαστές διεκδικούσαν με συνεχείς αγώνες την αναβάθμισή του, δηλαδή από «Μικρό» να γίνει «Μεγάλο». Όμως, μετά την ίδρυση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (ΤΕΙ) το «Μικρό Πολυτεχνείο» τερμάτισε τη λειτουργία του. Την δεκαετία του 1980 το κτίριο στέγασε τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Σήμερα στεγάζει υποκατάστημα εγγλέζικης αλυσίδας ρούχων.

Το κτίριο της οδού Πατησίων και Χανίων όπου στεγαζόταν το Μικρό Πολυτεχνείο

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ανώνυμος, (2006). Οι Μαριανοί Αδελφοί στην Ελλάδα (1907-2007). 100 χρόνια παιδαγωγικής προσφοράς στους νέους της πατρίδας μας. Αθήνα: Έκδοση Κοινότητας Μαριανών Αδελφών.

Αρβανίτου, Ε., Παναγουλέα, Ν. & Ρούτσου, Μ. (2003). Η΄ Γυμνάσιο–Λύκειο. Εκπαιδευτήρια Μ.Κ. Νομικός 1911-2000. Ιστορικό οδοιπορικό. Αθήνα: GRAFICA Ν. Γρυπάρης.

Αφιέρωμα: «Οδός Πατησίων», ένθετο περιοδικό Επτά Ημέρες/Η Καθημερινή. 28/3/1999.

Δημαράς, Α. (2003). Εκπαίδευση 1922-1940. Οι νέες βενιζελικές μεταρρυθμίσεις. Στο Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ. 7^ος (σσ. 197-210). Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

Ζαούσης Α. (2004). Λέλα Καραγιάννη. Η Μπουμπουλίνα της Κατοχής 1941-1944. Αθήνα: Ωκεανίδα.

Θεοδώρου, Β. & Καρακατσάνη Δ. (2010). «Υγιεινής Παραγγέλματα». Ιατρική επίβλεψη & κοινωνική πρόνοια για το παιδί τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα. Αθήνα: Διόνικος.

Καλογεροπούλου, Ξ. (2015). Γράμμα στον Κωστή, Αθήνα: Πατάκης. 

Καρδαμίτση-Αδάμη, Μ. (1999). Πανεπιστήμια και σχολεία, ένθετο περιοδικό Επτά Ημέρες/Η Καθημερινή, 28/3/1999, σσ. 15-18.

Καρδαμίτση-Αδάμη, Μ. (2002). Πρότυπο εκπαιδευτήριο Κωνσταντινίδη, Η Καθημερινή/Επτά Ημέρες, 27/1/2002, σ. 10.

Κοντογιάννη, Ρ. (2003). Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών. Αθήνα: Κέδρος.

Μπουζάκης, Σ. (1997). Γεώργιος Α. Παπανδρέου 1888-1968. Ο πολιτικός της Παιδείας. τομ. Α΄(1888-1932), Αθήνα: Gutenberg.

Σαμαρά-Γκαίτλιχ, Ν. (1993). Ιχνογραφία Πατησίων (Τα Πατήσια κάποτε…). Αθήνα.

Σεϊζάνη, Ρ. (2007). Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τα Πατήσια, Αθήνα: Μαΐστρος.

Τέλλογλου, Τ. (2005). Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών. Athens voice, τχ. 95, σσ. 16-18.

Τυχόπουλος, Γ. (2001). Αυξέντιος Γ. Τυχόπουλος «Ο δάσκαλος». Αθήνα.

ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ

http://www.facebook.com/topic.php?uid=23529931976&topic=4938.

http://www.scuolaitalianatene.edu.gr/SXOLH.htm

http://el.wikipedia.org/wiki/Λεόντειο_Λύκειο.

http://www.lexima.gr/lxm/read-1515.html

http://www.efsp.gr/content/220/ιστορικό

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=259504

http://el.wikipedia.org/wiki/Πατήσια

ΠΗΓΕΣ ΕΙΚΟΝΩΝ

Σπύρου Βασιλείου, Πατήσια, π. 1929: https://paletaart.wordpress.com/2012/08/06/βασιλείου-σπύρος-spyros-vassiliou-1903-1985/βασιλείου-σπύρος-πατήσια-π-1929/.

21ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών "Λέλα Καραγιάννη": http://21dimath.weebly.com/.

Λεόντειο Λύκειο: http://www.epikaira.gr/article/leonteio-lukeio-patision-mia-giorti-mnimis-me-tin-epistrofi-stathrania-ton-apofoiton-1965-1989.

Αρχείο φωτογραφιών Μαριάνθης Μπέλλα.

Αποκόμματα εφημερίδων από:

- την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων https://library.parliament.gr/Portals/6/pdf/digitalmicrofilms.pdf.

- την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη εφημερίδων και περιοδικού τύπου της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος  http://efimeris.nlg.gr/ns/main.html.

 

---

[1] Τον Σεπτέμβριο του 1914 το Β΄ Βαρβάκειο Γυμνάσιο, που στεγαζόταν σε κτίριο της οδού Μιχαήλ Βόδα, μετονομάστηκε σε Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών. Από το 1916 ως το 1931 το σχολείο στεγάστηκε στην Κυψέλη, σε μισθωμένο κτίριο που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Σύρου και Επτανήσου (Αρβανίτου, Παναγουλέα, & Ρούτσου, 2003: 40).

[2] Στον μικρό ναό των Ταξιαρχών που βρισκόταν στο προαύλιο χώρο του σχολείου οι Γερμανοί στρατιώτες είχαν εγκαταστήσει τα μαγειρεία τους, με αποτέλεσμα την καταστροφή των αγιογραφιών του ζωγράφου Παπαλουκά (Αρβανίτου, Παναγουλέα, & Ρούτσου, 2003: 116).

[3] Πρόκειται για την σημερινή πλατεία Αμερικής. Το όνομα αυτό δόθηκε στην πλατεία γύρω στα 1880 γιατί ήταν ερημική και αποτελούσε χώρο ερωτικών συναντήσεων άγαμων ζευγαριών. Το αρχικό όνομα της πλατείας ήταν πλατεία Ανθεστηρίων γιατί οι Αθηναίοι γιόρταζαν εκεί την Πρωτομαγιά (Σαμαρά- Γκαίτλιχ, 1993).

[4] Η οδός Λήμνου το 1987 μετονομάστηκε σε οδό Λέλας Καραγιάννη προς τιμή της αντιστασιακού Λέλας Καραγιάννη, η οποία στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής είχε ιδρύσει την αντιστασιακή οργάνωση «Μπουμπουλίνα» με έδρα το σπίτι της (Λήμνου 1). Η Καραγιάννη συνελήφθη από την Γκεστάπο και εκτελέστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο Χαϊδάρι, ένα μήνα περίπου πριν από την Απελευθέρωση (Ζαούσης, 2004).